Zengin kadının biri,
Yaşar krallar gibi.

Uşaklar, hizmetçiler,
Erzakla dolu kiler.

Fakat kadın çok cimri,
Gelse fakirin biri,

Konuşturmadan kovar,
Başından hemen savar.

Yandaki viranede,
Yıkık dökük hanede,

Yaşar başka aile,
Başlarında gaile.

Dururlar hasta ve aç,
Yavan ekmeğe muhtaç.

Dul anne ve üç çocuk,
Mevsim kış, hava soğuk,

Fakir, zengine varır,
Ağlayarak yalvarır:

“İstemeye utandım.
Affınıza sığındım,

Bir parça ekmek verin!
Rıza-i Hakka erin!

Aç ve hasta küçükler,
Sizlerden medet bekler.”

Cimri dönüp giderken,
Der, aldırış etmeden:

“Hiç ekmeğim yok inan,
Olsa vermez mi insan?

Ekmek varsa taş olsun!
Kuru gözüm yaş olsun!”

Fakir kadın üzülür,
Gözünden yaş süzülür.

Boynu büküktür yine,
Naçar döner evine.

Zengin kadın neşeli,
Sağı solu döşeli.

Hazırlar sucukları,
Çağırır çocukları.

“Bulunamaz bahane,
Sofra yine şahane…

Kızarmış yağlı ekmek,
Ne hoştur bunu yemek.

Çağırın hizmetçiyi,
Alıp gelsin tepsiyi!”

Hizmetçi kızın biri,
Şaşkınlıkla içeri,

Dalıp yıldırım gibi,
Der ki, “Aman yâ Rabbi!

Gördüm ki ekmekleri,
Taşa dönmüş her biri.”

“Aptal, bunda ne varmış,
Demek ekmek bayatmış.

Haydi, fırına hemen,
Üç ekmek al yeniden!”

Hizmetçi koşar gider,
Görevi ifa eder.

Ekmeği eve taşır,
Sepet de ağırlaşır.

“Ne ağır ekmekmiş bu,
Canım çıktı doğrusu.

Merakıma gitmişti pek,
Niye ağır bu ekmek?”

Yavaş yavaş açıyor,
Üç tane taş çıkıyor,

Şaşırdı cimri ana,
Çığlık atıp divana,

Boydan boya yayılır,
Ses kesilip, bayılır.

Zaman geçer ayılır,
Olay hemen yayılır.

Alır onu endişe,
Pişman yaptığı işe.

“Affet Allah’ım beni!
Gerçeği gördüm yeni.

Ben doğru yoldan saptım,
Dünya malına taptım.

Cimriye çıktı adım,
Belli oldu maksadım.

Kimseye acımadım,
Ekmeğe kıyamadım.

Sabah gelen fakire,
Yok dedim yalan yere.

Gözlerime yaş doldu,
Taze ekmek taş oldu.

Tevbe ettim bin kere,
İşte kapanıp yere.

Neyim varsa mal, para,
Alsın, fakir fukara.”

Duası kabul olur,
Kadın cömert kul olur.

Gönlü hep nur içinde,
Yaşar huzur içinde.

Hoca, aşırı gitme!
Kimseyi mahrum etme!